31. Don't worry. Everything will be fine.

 Cześć kiciaki! Nadrabiam swoją ostatnią przedłużoną nieobecność i dodaję kolejny odcinek. Z dedykacją szczególnie dla mojej kochanej Marty, z którą jutro piję wiśniowe drinki ( i wcale nie wstydzimy się K. ) ;*
Dla Oli, czyli naszej nowej bohaterki Ashley. Zwróćcie uwagę na nową postać w fotkach z boku, mam nadzieję, że ciepło ją przyjmiecie.
Oraz dla wszystkich moich kochanych czytelników :)

  Czerwony kabriolet sunął jak strzała po przedmieściach miasta. Zwolnił dopiero jakieś sto metrów przed niewielkim, białym domkiem, podobnym do dziesiątek innych na tym osiedlu. Nerwowo postukał palcami w kierownicę, aż w końcu zdecydował się wysiąść i zadzwonić do drzwi. Denerwował się jak nigdy, w końcu nie codziennie wyrywa się córeczkę z domu rodzinnego. Odetchnął głęboko, zapukał jeszcze raz. Drzwi otworzyła mu pani Redbridge.
-Przepraszam, mamy takie zamieszanie z tą całą przeprowadzą, że nie słyszałam jak dzwoniłeś - uśmiechnęła się ciepło - Wejdź, ale ostrzegam, że to może jeszcze trochę potrwać.
Dom faktycznie wyglądał jak pobojowisko, a to zupełnie niepodobne do tej rodziny. Po podłodze walały się jakieś walizki, torby, torebki, na krzesłach wisiały pojedyncze ubrania, a na blacie kuchennym stały porozstawiane różne produkty żywnościowe. W zasadzie to chyba cała ich lodówka... A gdzieś za tym wszystkim ukryła się Marta.
-Nie chcę nic mówić, ale jeśli chcesz zabrać to wszystko to raczej nam się to nie uda - westchnął, z niewiedzą drapiąc się po głowie.
-Nawet mi nie mów, że przyjechałeś audi? - Podparła się pod boki i rzuciła mu groźne spojrzenie - Wiedziałeś przecież, że będę brać dużo rzeczy!
-Dużo rzeczy to nie to samo, co cały dom - odparł piskliwym głosem - Nawet gdybym przyjechał tu dostawczakiem to nie zabralibyśmy się na raz.
-To przyjedziemy kilka razy - burknęła i znów zniknęła we wnętrzu domu.
Zrezygnowany, odgarnął wszystko z sofy w salonie i rozsiadł się wygodnie. Nie zaznał jednak spokoju, bo na horyzoncie od razu pojawiła się pani Redbridge.
-Johnny, spakuję wam trochę jedzenia, dobrze? Nie odbierz tego źle, nie chodzi o to, że jesteś niezaradny, czy że nie masz co włożyć do garnka, po prostu chcę, żeby wam było jak najlepiej - powiedziała słodko.
-Nie mam nic przeciwko, ale to naprawdę nie jest konieczne... - westchnął - Pani się za bardzo martwi.
-To w końcu moja córeczka, jak mam się nie martwić? Ale przecież odpowiedzialny facet z ciebie we dwójkę sobie poradzicie.
-Będziemy przyjeżdżać, nie mieszkam daleko. A póki co ma pani jeszcze Ashley...chociaż ona chyba szybciej wybędzie - zaśmiał się, a wspomniana dziewczyna szybko zbiegła po schodach.
-Słyszałam gnomie!
Asley jest przyrodnia siostrą Marty, córką pani Redbridge z drugiego małżeństwa. Gdyby ktoś nie wiedział, że są jakoś spokrewnione, pewnie nigdy by się nie domyślił. Są jak dwa różne bieguny, jak ogień i woda. Marta to skromna dziewczyna, raczej cicha i spokojna, z duszą romantyczki i urodą słowiańskiego anioła, za to Ashley...Kalifornijka z krwi i kości. Po ojcu odziedziczyła śniadą karnację i ciemne włosy oraz wybuchowy temperament. Kocha imprezy, zabawę, muzykę. Można powiedzieć, że cała jest szaleństwem. Z mamy ma jedynie przenikliwy błękit oczu i wrażliwość ukrytą gdzieś bardzo głęboko. Zawsze zaraża wszystkich niesamowitym optymizmem i energią, tym samym nie sposób jej nie lubić. Jest coś jeszcze... nie sposób jej nie kochać, a każdy kto zakochał się w Ashley ma spory problem, bo ona jeszcze nigdy nie odwzajemniła żadnego uczucia.
-O co wam chodzi z tym gnomem? - wrzasnął, a ona z gracją zbiegła po schodach i złapała leżące na blacie jabłko.
-Jeśli chcesz mogę ci wytłumaczyć... - i z uśmiechem na ustach zaczęła mówić po polsku, z satysfakcją obserwując jak Christ gotuje się ze złości.
-Nie znęcaj się nad nim Ashley! - znowu znikąd w przedpokoju zjawiła się Mart - Zobaczysz, pomieszka ze mną miesiąc i jeszcze cię przegada - uśmiechnęła się do siostry.
-Ohoo, już w to wierzę. A właśnie, kiedy jakaś parapetówka, hm?
-W sobotę, ale ty nie jesteś zaproszona - pisnął i wywalił język w jej stronę.
-Jak dzieci... - westchnął ojciec przyglądający się całej sytuacji gdzieś z kąta kuchni.
-Johnny, proszę, proszę, proszę, proszę! - Ashley podbiegła do niego i składając ręce nie zaprzestawała błagań.
-Oczywiście, że jesteś zaproszona siostro, Jonathan się droczy - Mart podniosła ciężką walizkę, ale Christ zaraz jej ją odebrał - Prawda?
-Oczywiście - Poczochrał młodszą Redbridge po włosach - Co więcej, w piątek gramy koncert z ... proszę werbel... My Chemical Romance!
-Coo?! Nie wierzę! - aż pisnęła ze szczęścia, wskakując mu na plecy - Mamo, mogę pójść, prawda?
-Skoro Marta tam będzie, to tak - bezradnie rozłożyła ręce, pakując ostatnie rzeczy.
-Nie wierzę, że wreszcie ich poznam. Ciekawe jacy są? Gerard pewnie bardzo zabawny, a Frank przystojny. Ciekawe, czy mnie polubią? A może zaproszą na kolejny koncert? ... - prowadząc monolog pognała na górę.
-Cała Ashley - westchnęła matka.
-Czas się zbierać. Obiecuję, że będę przyjeżdżać - powiedziała Mart i z trudem powstrzymała  świdrującą łzę.
-Pa córeczko. Pamiętaj Johnny, że masz się nią opiekować!
-Ma się rozumieć. W niedziele jesteśmy na obiedzie - powiedział obejmując dziewczynę ramieniem.

Szpitalny korytarz znów przywiódł mi na myśl złe wspomnienia. Nigdy nie zapomnę chwili, w której zemdlałam po raz pierwszy. Dzień balu maturalnego, który powinien być najpiękniejszym w życiu każdej nastolatki, zamienił się w koszmar. Pamiętam, kiedy pierwszy raz upadłam z wycieńczenia. Pamiętam kałużę krwi na płytkach w łazience. Pamiętał, jak powoli traciłam świadomość. Później głosy dookoła, a potem...zupełnie nic. Obudziłam się w szpitalu. Matka krzyczała, że to wszystko na własne życzenie i że chciałaby mieć normalną córkę, którą odbiera się nad ranem z balu, a nie szpitala. Wtedy było mi już wszystko jedno. Pamiętam też, kiedy pielęgniarka odsłoniła kołdrę, a ja pierwszy raz inaczej spojrzałam na swoje ciało. Można było policzyć wszystkie moje żebra. Praktycznie mnie nie było, już nie istniałam. Chciałam nie istnieć... a jednak przetrwałam.
Przed jedną z sal na pierwszym pierwszym piętrze czekał na mnie Matt. Był wyraźnie poddenerwowany, nie wiem jak inaczej mogłabym to określić. Bałam się zapytać, na szczęście nie musiałam.
-Cześć - Szybko cmoknął mnie w policzek - Przepraszam, że nie przyjechałem, ale nawet nie wiesz co tutaj się dzieje...
-Nic się nie stało, przecież od redakcji do szpitala dzieli mnie kilka kroków - odparłam i w ciszy czekałam, aż sam mi wyjaśni.
-Valary doprowadza mnie do szału! - warknął.
Czyli tak jak myślałam... Czego innego można by się po niej spodziewać.
-Nawet nie chcę wiedzieć co wymyśliła... - Chwyciłam go za drżące ze zdenerwowania ręce.
-Czepia się wszystkiego i wszystkich. Krytykuje personel, domaga się specjalnego traktowania - westchnął i przytulił mnie do siebie - To przecież dobry szpital, a my jesteśmy ludźmi, jak wszyscy inni. Nie można się tak zachowywać, oni nawet nie wiedzą, że jestem sławną osobą. Teraz już pewnie mają nas za hipokrytów i czubków.
-Na pewno nie, przecież Val nie jest nawet rodziną, więc nie powinni brać jej na poważnie. Poproś lekarzy, żeby wszystkie sprawy załatwiali z tobą i nie informowali jej bezpośrednio o wszystkim - uśmiechnął się ciepło na moje słowa, więc chyba załagodziłam sytuację - Powinieneś odpocząć. Jadłeś coś?
-Nie, wypiłem tylko kawę jak wróciłem do domu.
-To zrobimy tak : przywitam się z Amy, pójdziemy na jakiś obiad, a potem wrócimy tutaj i zmienimy Valary, dobrze? - zaproponowałam.
-Cudownie - oparł i pocałował mnie czulę.
Uchyliłam drzwi do sali i zobaczyłam jak DiBenedetto powoli usypia na krześle obok łóżka Amy.
-Dzień dobry - powiedziałam, w reakcji Val aż podskoczyła.
-Cześć - tylko Amy raczyła odpowiedzieć, jednak z umiarkowaną ochotą.
-Jak się czujesz? - spytałam.
-Dzisiaj lepiej, ale bez rewelacji - fuknęła.
-Przyniosłam ci świeże jabłka, pomarańczę, sok grejpfrutowy, Matt mówił, że go uwielbiasz - uśmiechnęłam się, a ku mojemu zdziwieniu ona to odwzajemniła - I jeszcze czekoladę, ale nie mów Shadsowi, bo dostanę opierdziel.
-Dzięki, a właśnie, gdzie Matt? - spytała.
-Na korytarzu. Idziemy na obiad, bo ten wariat nie zjadł nawet śniadania - odparłam i zwróciłam się do Valary - Ale niedługo wracamy i będziesz już mogła iść do domu. Widzę, że jesteś zmęczona.
-Dzięki za troskę, ale nie trzeba - powiedziała.
-Myślę, że trzeba - podkreśliłam. Mam nadzieję, że zrozumiała aluzję.
Wtedy do sali wszedł Matt.
-Idziemy? - spytał i złapał mnie za rękę. Twierdząco pokiwałam głową - To do zobaczenia księżniczko! - Mrugnął do Amy.
Z każdym takim jego czułym gestem robiło mi się cieplej na sercu.