17. Who we are?

Matko boska, co za terror zastosowano ! Nie wiem jak to robicie, ale działa, a ja jestem beznadziejnie uległa . Dla moich trzech największych terrorystów Joanny, Sylwii i Martyny :) Oraz dla wszystkich, którzy zaglądają tu czasem do mnie i czytają odcinki.

Na kolacji czułam się dosyć pewnie, zważając na to, że przy pierwszym spotkaniu jestem dość wstydliwa. Jednak tym razem rodzice Matta nie dawali mi powodów to skrępowania. Rozmawiali ze mną, jakby znali mnie od lat. Ganili mnie, że mam mówić im po imieniu. A więc Kim pytała mnie o rodzinę. Mimo, że ta sytuacja jest dość skomplikowana, nie wstydziłam się o tym mówić, a oni słuchać. Kim wciąż powtarzała, że rodzice na pewno za mną tęsknią i że kiedyś koniecznie muszę się do nich odezwać. Może ma rację... sama nie wiem. To taka cudowna kobieta, pełna ciepła. Chciałabym, żeby moja mama była właśnie taka. Znajduję w niej wszystko co najlepsze. Gary też jest wporządku, wypytywał mnie o prace, chwalił za ambicję i wciąż powtarzał, że taka urocza za mnie dziewczyna. To nawet zabawne. Tylko Amy nie odzywała się ani słowem, odburkiwała coś tylko, kiedy została spytana. Nie wiem o co chodziło tej dziewczynie, może była zazdrosna o Matta? W końcu jej ukochany brat przyprowadził do domu inną dziewczynę. Nie wiem jak to jest, w końcu nie mam rodzeństwa. Chciałabym się z nią jakoś zaprzyjaźnić, ale ona jest trudna.
-Macie jakieś plany na ten tydzień? - spytał Gary.
-Chciałbym pokazać Nicky Nowy Orlean od najpiękniejszej strony. Na pewno nie będziemy się nudzić - zaśmiał się Matt i objął mnie ramieniem - Tylko w piątek mamy zamiar jechać za miasto.
-Nic mi o tym nie mówiłeś? - spojrzałam na niego podejrzliwie.
-Nie było jeszcze okazji. - Dał mi pstryczka w nos - Zaproponowano nam mały koncert Cleveland w piątkowy wieczór i zostaniemy tam na całą sobotę - uśmiechnął się radośnie, ale po chwili wszyscy doznaliśmy szoku, kiedy Amy wybiegła z kuchni na piętro, strącając przy tym z komody ramkę ze zdjęciem.
-Co się stało? - Gary podniósł się z miejsca, ale żona przytrzymała go za rękę.
-Co ja takiego powiedziałem? - Matt zestresował się nie na żarty.
-W sobotę są urodziny Amy kochanie... - Matka spojrzała na niego łagodnie.
-Cholera, zapomniałem... - Shads uderzył pięścią w stół - Pójdę z nią pogadać i załagodzić jakoś sytuację.
-Nie mam pojęcia co się z nią dzieje - powiedziała Kim, napotykając moje zdziwione spojrzenie.
-Kiedy Matthew był w jej wieku też się buntował, już nie pamiętasz? - Gary nałożył sobie jeszcze odrobinę sałatki - Nastolatki tak po prostu mają.
-W końcu w sobotę kończy siedemnaście lat. A jeszcze niedawno ganiała się z Mattem po podwórku w Huntington Beach - odparła Kim.
-Dlaczego przeprowadziliście się tutaj? - spytałam. Od dawna mnie to nurtowało.
-Odpowiedź jest prosta, Gary dostał propozycję świetnej pracy tutaj. Amy była jeszcze dzieckiem, zgodziła się na przeprowadzkę, za to Matt miał już w Huntington własne życie, przyjaciół i zespół...
-Strasznie się buntował, wytrzymał tutaj tylko rok, potem pozwoliliśmy mu wracać do Huntington Beach, w końcu był już dorosły - powiedział Gary i uśmiechnął się, prawdopodobnie do swoich wspomnień.

Shadows ostrożnie zbliżył się do drzwi. Odetchnął głęboko i zapukał.
-Mogę wejść?
-Idź sobie ! - słyszał w odpowiedzi.
-Amy , ja.... - Delikatnie nacisnął klamkę.
-Spieprzaj , rozumiesz?!
-O nie moja droga, tego już za wiele ! - Zdecydowanym ruchem otworzył drzwi i zobaczył na łóżku zwiniętą w kłębek Amy. Płakała - Mała powiedz mi, co się dzieje?
-Zapomniałeś o moich urodzinach! W ogóle o niczym nie myślisz, odkąd przywiozłeś tu ze sobą tą całą Nicky! - Imię wymówiła z pogardą.
-A co ma do tego Nicky?
-Jesteś jej posłuszny jak mały piesek. To wszystko jej wina! - wrzasnęła i rozpłakała się jeszcze bardziej.
-Amy, co ty wygadujesz? Ja wiem, że to dla ciebie być może trudna sytuacja, ale ja jestem już dorosły i chyba nie muszę ci tłumaczyć jak małemu dziecku, że dorośli chłopcy spotykają się z dziewczynami? - zaśmiał się, ale nie odwzajemniła tego.
-Wiem o tym głupku, ale ja wolałam, kiedy spotykałeś się z Val ! - Zatkało go. Próbował objąć ją ramieniem, ale odsunęła się znacznie.
-Mała, ja wiem, że byłyście zżyte, ale musisz zrozumieć, że dla mnie związek z Valery to przeszłość. Nie potrafiliśmy być razem, nie można nikogo zmusić do miłości, a Val mnie nie kochała. - Pogłaskał ją po głowie - Przecież nie zabraniam ci się z nią przyjaźnić,ale zrozum również mnie, muszę żyć dalej - odetchnął - Nicole jest dla mnie bardzo ważna maleńka. Ty na pewno też ją polubisz, tylko daj jej szansę.
-Kochasz ją? - rzuciła mu nieokreślone spojrzenie.
-Nie wiem. Jestem nią oczarowany i naprawdę mi na niej zależy. Chcę, żebyś to zaakceptowała.
-Zrobię to dla ciebie - burknęła, lecz po chwili rzuciła mu się w ramiona.
-Wynagrodzę ci tą sobotę. Obiecuję, że całą niedziele spędzimy razem, we dwójkę.
-A co z Nicky? - spytała.
-Dobra powiem ci, ale nie możesz nikomu powiedzieć, zgoda? - spojrzał na nią i wytarł jej spod oczu rozmazany tusz.
-Dobrze.
-Wrócimy w sobotę wieczorem, a razem z nami cała rodzinka Avenged Sevenfold. Zostaniemy tutaj do wtorku, wszyscy razem. Chłopaki zabiorą swoje ukochane, więc na pewno Nicole nie będzie się nudzić.
-W takim układzie, jeśli oczywiście pozwolisz, chciałabym niedziele spędzić z wami wszystkimi. Stęskniłam się za tymi świrami !
-Oni za tobą też. Wiesz, że każdy znalazł sobie swoją miłość? A przynajmniej mam nadzieję, że każda ta znajomość przerodzi się w miłość - zaśmiał się.
-No nie gadaj? Nawet Jimmy Jestem Wiecznym Singlem Sullivan? - Szeroko otworzyła oczy, a szczenka jej opadła.
-Nawet. Cieszę się, że chcesz spędzić czas z nami wszystkimi - uśmiechnął się ciepło i przytulił ją do swojej klatki.
-Jeśli mam polubić tą twoją Nicky, to muszę ją chyba poznać - prychnęła, lecz można było zauważyć cień uśmiechu na jej ustach.
-Obiecuję, że nie zapomnisz tego dnia do końca życia.
-Ty również braciszku, ty również...



Alexis snuła się nerwowo po kuchni. Wykonała chyba z setki telefonów do Bakera, z początku nie odpowiadał, potem był już nieosiągalny. Martwiła się nie na żarty, w końcu nigdy się tak nie zachowywał, coś musiało się stać. Z początku chciała obdzwonić chłopaków, ale pomyśleliby pewnie, że świruje. Zresztą, nigdy nie chciała kontrolować Zacky'ego, ufała mu bezgraniczne. Uznała, że może zabalował z chłopakami i został u któregoś z nich na noc. Wspominał coś przecież, że wychodzi do Johnnego. Tak, na pewno zrobili sobie imprezkę i rozładował mu się telefon. Uspokojona swoimi domysłami, położyła się na sofie w salonie i usnęła. Z samego rana obudził ją dźwięk przekręcanego klucza u drzwi. Najpierw zobaczyła niewyraźną sylwetkę Bakera, potem poczuła nieodłącznie towarzyszący mu zapach papierosów. Skradał się się na palcach, ale zauważył, że mu się przygląda.
-Alex, czemu nie śpisz? - spytał i przysiadł na brzegu łóżka.
-Czekałam na ciebie, ale nie wróciłeś... - Przetarła oczy.
-Mówiłem przecież, że idę do Christa. - Chciał odgarnąć jej włosy, ale cofnął rękę.
-Mogłeś chociaż zadzwonić.Martwiłam się o ciebie. Wiesz, że w ogóle cię nie kontroluję, ale mimo wszystko chciałabym wiedzieć, kiedy zostajesz gdzieś na noc. - Pogłaskała go po policzku - Odchodziłam od zmysłów, nie rób mi tego więcej.
-Dobrze, bardzo przepraszam - powiedział, lecz uciekł od jej dotyku.
-Skarbie, jesteś jakiś nieswój. Coś się stało? - Wyprostowała się i usiadła po turecku naprzeciw niego.
-Nie, po prostu mało wczoraj spałem - uśmiechnął się blado - Ty chyba też, sądząc po podkrążonych oczach. Powinnaś się położyć.
-Najpierw zrobię ci śniadanie. - Wyskoczyła z łóżka i założyła ogromne kapcie w kształcie hipopotamków - Na co masz ochotę? Jajka i bekon ?
-Poproszę - odparł, a kiedy zniknęła na kuchennym filarem schował twarz w dłoniach.
Sam nie wiedział czemu to robi. Czemu zdradza najcudowniejszą kobietę na świecie. Tą, która zrobiłaby dla niego wszystko, nawet śniadanie o piątek nad ranem, biorąc pod uwagę, że sama położyła się do łóżka dopiero o czwartej. W tym czasie, kiedy on właśnie żegnał się z Carol, namiętnym pocałunkiem, cichym westchnieniem i obietnicą powtórki ubiegłej nocy. Był na siebie wściekły, lecz mimo to, wciąż czekał na chwilę, kiedy zobaczy swoją blond prowokatorkę, swój zakazany owoc. Alexis podśpiewywała Afterlife w kuchni, była taka radosna. Każda inna kobieta pewnie byłaby na niego wściekła, zrobiła awanturę, że nie wrócił na noc i nawet nie odebrał pieprzonego telefonu. Ale nie Alexis. Ona właśnie parzyła świeżą kawę, a promienie wchodzącego słońca otulały jej sylwetkę. Był wściekły, że ją krzywdzi, że jego koszulka jeszcze pachnie zapachem Carol, że podzielił się na dwa. Nienawidził siebie za to, że niczego nie żałuje. Co takiego miała w sobie tajemnicza pani fotograf? Dlaczego tak cholernie chciał ją mieć? Nie wiedział...jeszcze nie wiedział.
-Nie jesteś na mnie zła? - spytał, biorąc od niej talerz i kubek cudnie pachnącej kawy.
-Nie, najważniejsze jest to, że nic ci nie jest kochanie. - Pocałowała go w policzek - Jedz, bo wystygnie.
-Nie musiałaś czekać na mnie, śniadania też nie musiałaś robić...
-Nie musiałam, ale chciałam, bo cię kocham. - Pogładziła dłonią jego szorstki policzek - No nie patrz tak na mnie tylko jedz, u Johnnego były pewnie same chipsy i inne puste kalorie.