26. The End of party...

Nie wiem czy wyczekiwany czy nie, ale pisany w bólach. Mam tylko nadzieję, że coś mi z tego wyszło. To tyle tytułem wstępu. Jutro powrót do szkolnego więzienia, także nie mam pojęcia, kiedy opublikuję kolejny odcinek, chociaż wydaję mi się, że w okolicach weekendu. Będę was informować. To tyle :)

Zmierzała w naszą stronę jakby w zwolnionym tempie, a z każdym jej krokiem oczy Matta robiły się coraz większe i przestraszone. Wyglądała jak gwiazda filmowa. Mimo, że byłyśmy w podobnym wieku, czułam się obok niej jak dziecinna nastolatka. Zupełnie instynktownie wtuliłam się w Shadsa, kątem oka zauważając, że Val uśmiechnęła się drwiąco. Matt znieruchomiał. Dopiero gdy stanęła przed nami przytulił mnie mocniej do swojego boku, jakby chciał mi powiedzieć: "Tylko się nie denerwuj, wszystko jest dobrze". Chłopaki stali z założonymi rękami, a rodzice zareagowali chyba zdziwieniem. Gary od razu zajął się czymś przy grillu, a Kim rozmawiała z Alice i Brianem, bacznie obserwując sytuację. Amy uśmiechała się tryumfalnie. Nie wiem, jak mogła zrobić coś takiego. Tu już nawet nie chodziło o mnie, ale o Matta. Zwariuję z tą dziewczyną...
-Jesteś już ! - Rzuciła się przyjaciółce na szyję - Czekaliśmy z tortem.
-Cześć kochanie!- Ucałowała ją w oba policzki, przytuliła i odgarnęła do tyłu jej pofalowane włosy. Już na pierwszy rzut oka widać było, że są ze sobą blisko - Jak ty pięknie wyglądasz!
-Nie przesadzaj. W porównaniu do ciebie wyglądam jak dziecko.
-Jak piękna, młoda kobieta głuptasie - odsunęła ją na długość ramion - Życzenia złożę ci jutro.
-Jutro? - wyrwało mi się, a w efekcie zaczerwieniłam się po same uszy.
-Tak, jutro. - Valary odwróciła się w moją stronę, ale jej niebieskie spojrzenie poświeciło mi tylko chwilę uwagi, skupiając się na Shadowsie - Droga do Huntington Beach nie jest najkrótsza, więc Amy zaproponowała, żebym została. Zresztą, bardzo chciałabym być z nią w tym szczególnym dniu, siedemnaście lat kończy się tylko raz. - Obrzuciła małą czułym spojrzeniem, po czym znów spojrzała na mnie z góry, nie ukrywając bijącej od niej ironii - Ale my się chyba nie znamy?
-Tak...- Matt wyswobodził mnie z niedźwiedziego uścisku - Nikole poznaj Valary - podała mi rękę, jednak z jej twarzy nie umiałam odczytać żadnej emocji - Val, to Nicky, moja dziewczyna.
Dopiero teraz jej oczy zaiskrzyły lekko. Mina wskazywała na to, że spodziewała się tego, jednak upewniła się co do gorzkiej dla niej prawdy. Grymas szybko zszedł z jej delikatnej twarzy. Zastąpił go udawany uśmiech.
-Miło mi. Od dawna jesteście razem?
-Hm... prawdę mówiąc, nie - odparł Matt.
-No to życzę powodzenia, mimo wszystko - powiedziała, wymijając nas bokiem. 
Matthew odetchnął głęboko. Przez chwilę staliśmy naprzeciw siebie milcząc i unikając się wzrokiem. Wyczułam, że jest mocno zdenerwowany, a może nawet więcej...zestresowany? Tylko jaki miał powód, żeby denerwować się w towarzystwie Valary?  Być może wciąż dręczyła go myśl, że była dziewczyna go zdradziła. Przez ułamek sekundy w mojej głowie zagościło pytanie: dlaczego? Jak można pójść w bok, kiedy ma się obok takiego mężczyznę jak Matt Sanders? Przecież to słodko-ostry ideał.
-Przepraszam Nicky... - zaczął, ale machinalnie mu przerwałam.
-Możesz przestać się wygłupiać? Przecież to nie twoja wina, że Amy zachowała się po prostu obrzydliwie dziecinnie - fuknęłam, wywracając oczami.
-Głupio mi, mogłem się jakoś domyśleć, że przyjdzie jej to do głowy - powiedział przez zaciśnięte zęby.
-No już głuptasie. - Wspięłam się na palce, by zarzucić ręce na jego szyję. Podskoczyłam delikatnie, całując wykrzywione w grymasie usta, które od razu się uśmiechnęły. Objął mnie ręką w talii i pogłaskał po twarzy.
-I nie jesteś ani trochę zazdrosna? - Poczułam jego oddech na szyi.
-Nie muszę. Przecież wiem, że jesteś tylko i wyłącznie mój - zmierzwiłam dłonią jego włosy - No chyba, że się mylę?
-Hmm może? Może tylko w połowie? - przysunął się jeszcze bliżej moich ust - Nie, jednak cały twój.

-Ładne przedstawienie...- Amy klapnęła na ogrodowym krześle obok Val, gdzie siedział także Brian. Alice wciąż zajęta była plotkowaniem z Kim.
-Cudowne - uśmiechnął się i ironicznie spojrzał na gotującą się ze złości Valary.
-I ty Haner przeciwko mnie? - odparła z wyrzutem, a on wybuchnął śmiechem.
-Nie wiem czy ktokolwiek tutaj jest z tobą. No oprócz młodej - dodał, a Amy wstała oburzona.
-Możesz sobie chociaż odpuścić w moje urodziny? - Tupnęła nogą.
-Urodziny masz złotko jutro- uśmiechnął się i stuknął piwem w jej szklankę soku - Zdrówko.
-Idę do gości, a wy się tutaj nie pozabijajcie - powiedziała i zniknęła wśród znajomych.
-Możesz przestać buntować ją przeciwko mnie? - Valary wbiła w niego spojrzenie.
-Jasne, jeśli przestaniesz buntować ją przeciw Nicky.
-Nie robię tego, Amy po prostu jej nie lubi. A co wy tak wszyscy z tą Nicky?
-Amy jej nie lubi tylko z twojego powodu i tylko ze względu na to, że nie zna o tobie całej prawdy - powiedział, nie odrywając się od butelki z piwem.
-O czym ty mówisz?!
-Proszę cię Val, nie zmuszaj mnie do tego, żebym zrobił się niemiły.
-Bronisz jej tak, bo jest przyjaciółką twojej dziewczyny? - nabrała sarkastycznego tonu - Z drugiej strony, nie wiem jak mogłeś zostawić Michelle dla tej całej Alice.
-No teraz to już przesadziłaś! - z hukiem odstawił butelkę i odwrócił się w jej stronę - Alice poznałem już po rozstaniu w Michelle. Jeśli chcesz wiedzieć, to zostawiłem twoją siostrę po zrobiła mi dokładnie to samo, co ty Sandersowi.
-Co masz na myśli? - Wychyliła się w jego stronę i zmierzyła się z nim wzrokiem.
-Puściła się, tak jak ty. Teraz jesteś zadowolona? Wiesz co, ulżyło mi ! - nie odpuścił pod naporem jej spojrzenia - Chciałbym, żeby każdy o tym doskonale wiedział, ale nie mam na tyle tupetu, żeby ranić swoich bliskich, nie jestem wami. Uważasz się za przyjaciółkę Amy, a cały czas ją okłamujesz. Mała powinna wiedzieć, przynajmniej pozwoliłaby Shadsowi ułożyć sobie życie. Wiesz, brzydzę się waszym zachowaniem . Jeśli usłyszę jeszcze jedno złe słowo w kierunku Alice lub Nicky, to już do końca życia zapamiętasz kim jest Synyster Gates, obiecuję ci to . - Wstaw i duszkiem wypił resztę piwa.
-Czy ty mi grozisz?!
-Nie, delikatnie sugeruję, żebyś się wreszcie od nas odczepiła. A jeśli uważasz się za przyjaciółkę Amy to powiedz jej prawdę i nie krzywdź jej więcej - odparł i zostawił ją samą.

Mimo obecności Valary impreza toczyła się raczej spokojnie. Ona sama nie rzucała się w oczy, raczej spędzała czas z Amy i jej znajomymi na uboczu, opowiadając o pracy w modelingu. Nie kręciła się obok Matta, ale i tak wydawał się rozkojarzony. Sytuacja go usprawiedliwiała. Ogólnie zrobiło się jakoś milej. Zacky rozmawiał z Alexis, Brian nie odstępował Alice na krok, Johnny opowiadał żarty, jak na niego, to nawet zabawne. Tylko Jimmy przybiegł do nas w złym humorze, mrucząc coś pod nosem.
-Co tam żuczku? - Hope delikatnie chwiała się na nogach, za to nastrój miała znakomity.
-Zostawiłaś telefon przy stole. - Podał jej komórkę i czekał na rozwój wydarzeń.
-Oo kochanie, zawsze na straży - ucałowała go w policzek - Ktoś dzwonił?
-Taaa.. Robert - spojrzał nad nią spod byka robiąc groźną minę, ale nie przejęła się tym zbytnio - Czemu się śmiejesz?
-Bo jesteś zazdrosny! - Dała mu pstryczka w nos i zmrużyła oczy - To urocze Jimmy.
-Nie mam podstaw? - Podparł się pod boki i spojrzał na nią pytająco.
-Zupełnie nie.
-To dlaczego do ciebie dzwoni?
-Pewnie ma jakąś sprawę.
-A dlaczego masz zapisany jego numer?
-Żeby wiedzieć, że mam nie odbierać jego telefonów - zaśmiała się - Jimmy, daj spokój. To jakieś przesłuchanie?
-Odpuść Rev, powinieneś się cieszyć, że taka piękna dziewczyna, mająca adoratorów dookoła wciąż chcę taką żyrafę jak ty - Johnny szturchnął go w bok, a Sullivan pchnął go tak, że prawie przywitał się z trawnikiem.
-No jak dzieci - skwitował Matt kiwając głową.
Nastrój sielanki nie trwał jednak długo, bo w tym momencie usłyszeliśmy przeraźliwy pisk. Zauważyłam tylko, jak wszyscy biegną w stronę schodów. Złapałam Matta za rękę i zrobiliśmy to samo. Amy zwijała się z bólu i nie mogła podnieść się z ziemi. Płakała, a wręcz krzyczała, nikomu nie pozwalając się do siebie zbliżyć. Matt uklęknął przed nią i pogłaskał po zapłakanej twarzyczce.
-Możesz wstać? - Podtrzymał ją, jednak upadła na kolana.
-Noga mnie boli, nie dam rady ! - krzyczała, jednocześnie oddychając głęboko.
-Pokaż - nachyliłam się nad nią i dotknęłam bolącego miejsca - Jest złamana, ktoś musi odwieźć ją do szpitala.
-Chodź malutka! - Matt wziął ją na ręce i zaniósł do dużego vana ojca - Na całe szczęście nic nie piłem.
-Pojadę z tobą - powiedziałam i zajęłam miejsce dla pasażera.
-Ja też! - Valary już otwierała drzwi swojego auta, ale Matt zaprotestował.
-Val, nie wygłupiaj się. - Wskazał na nasz samochód - Nie będziemy przecież jechać dziesięcioma autami.
-Dzięki - uśmiechnęła się blado i zajęła miejsce obok Amy, głaskając ją delikatnie.