28. Welcome home Amy!

No dobrze już dobrze, nie narzekajcie , że tak często, poprawię się, następny może w przyszły weekend...może. A tak serio, to oczywiście zrobię dla was wszystko i jeśli tylko będziecie chciały odcinek, to oleję historię i napiszę go na lekcji, a potem wstawię. W końcu, dla was wszystko :)
Dziś szczególnie Joannie, za jej cudowne, nowe opowiadanie, Martynie, za jej cudowne stare opowiadanie, Hope, żeby wreszcie coś napisała, Alex mojej, bo ją kocham. I wszystkim czytelnikom również :)

Wszystko potoczyło się inaczej niż wcześniej planowaliśmy. Jeszcze tego samego dnia wieczorem Amy została wypisana ze szpitala, Kim i Valary spakowały jej rzeczy i byliśmy gotowi do wyjazdu.
-No to trzymajcie się!- Brian poklepał Garego po plecach i ucałował Kim w oba policzki. Każdy po nim zrobił to samo.
-Będziemy musieli...- pani Sanders westchnęła ciężko spoglądając na Amy. Odeszła kilka kroków, żeby pożegnać się z Alexis.
-Do zobaczenia! - Dziewczyna  uśmiechnęła się ciepło - Na pewno wszystko będzie dobrze. Amy to silna dziewczyna, znam ją nie od dzisiaj, poradzi sobie. Wy też!
-A wy? - Kim spojrzała na nią pytająco. Ta kobieta miała po prostu radar w oczach, widziała, kiedy działo się coś niedobrego.
-To aż tak bardzo widać? - Alex zasmuciła się nieco, ale szybko kontynuowała - Mamy z Zackym pewne problemy. Zresztą, to typowy facet, a ja zupełnie o tym zapomniałam. Chciałam dać mu trochę luzu w związku, a to wszystko obróciło się przeciwko mnie.
-Zdradził cię? - Kim nie ukrywała zdziwienia i szeroko otworzyła swoje zielone oczy z niedowierzaniem. Alexis spuściła wzrok i pokiwała twierdząco głową - Kochanie, jeśli się kochacie to wszystko samo jakoś się ułoży. Pytanie, czy tego chcesz?
-Chcę - odparła speszona, czując swoją uległość - Kim... Z Zackym znamy się od dziecka, nie wyobrażam sobie życia bez niego. Sama zdrada nie była najgorsza. Nie potrafię mu wybaczyć tego, że przez tak długi czas mnie okłamywał ; po obiedzie ze mną szedł do niej, wracał i kładł się łóżku obok mnie...
-Czas pozwala goić takie rany - przytuliła ją z całej siły - poradzicie sobie z tym, razem.
-Mam nadzieję - odparła zerkając na Bakera.
Stał oparty o framugę drzwi kuchennych i przyglądał się całej sytuacji. Mimowolnie uśmiechnął się lekko, a ona równie bezwładnie odwzajemniła ten uśmiech. Chciał wszystko zacząć od nowa. Chciała wybaczyć. Wszystko przed nimi...
-No już, czas na nas - Jimmy zerknął na tarczę zegarka - Jeśli nie chcemy spóźnić się na samolot to musimy się zbierać. - Chwycił Hope za dłoń i wyniósł ostatnią walizkę to tour busa.
-Uważaj na siebie Nicky i niczym się nie przejmuj - powiedziała Kim zerkając na Val, a ja od razu zrozumiałam sens jej słów. Ok, byłam zazdrosna. Nie wiedziałam, że to aż tak widoczne - Matthew cię kocha, wiem to - dodała szeptem i dzięki temu trochę mi ulżyło.
Stanęliśmy w kręgu obserwując najbardziej wzruszające i bolesne pożegnanie. Kim uklęknęła przez siedzącą na fotelu, bledziutką Amy.Obie płakały, z tym, że nasza zadziora usilnie starała się powstrzymać łzy.
-Córciu, masz do mnie dzwonić codziennie! - powiedziała głaskając ją po policzku - Matthew będzie o ciebie dbał najlepiej jak potrafi i Nicky na pewno tego dopilnuję, więc masz być grzeczna i się ich słuchać.
Shads roześmiał się przez łzy i mocniej ścisnął moją dłoń. Kim była naszym dobrym duszkiem.
-Mamo, mam białaczkę, a nie chorobę psychiczną, naprawdę nic mnie nie ugrzeczni - odparła i dała mamie pstryczka w nos - Niedługo wrócę do domu i wszystko będzie jak dawniej, tylko proszę cię, nie płacz!
Teraz już wszyscy beczeliśmy jak małe dzieci. Haner schował się za plecami Alice, a Jimmy nie miał jak się ukryć ze względu na swój wzrost. Alexis wtuliła się w Bakera, więc chociaż na chwilę miał swoje szczęście w nieszczęściu. Matt był silny. Tego popołudnia powiedział mi, że będzie dla niej jak ojciec  i nie pozwoli by stała jej się jakakolwiek krzywda. Był pewien, że Amy wygra tą walkę, będzie silna i nie straci nawet trochę charakteru. Ja sama także wierzyłam, że wszystko się ułoży, przecież rak to nie wyrok. Nie dla Amy Sanders.
-Naprawdę musimy już iść - Johnny brutalnie przerwał chwilę ciszy.
-Tak, musimy - szepnęła Amy - Myślałam, że Matti już nigdy nie zabierze mnie do Huntington Beach.
-Szkoda tylko, że w takich okolicznościach - odparł.
-Przynajmniej będę blisko Val - uśmiechnęła się tak, że jej policzki nabrały rumieńców - Bo będziesz mnie odwiedzać, prawda?
Spojrzała na nią w tak czuły sposób, że nie dało się zignorować tego, że Valary naprawdę jest dla niej ważna. To wszystko było dla mnie zrozumiałe. Miałam tylko nadzieję, że ta choroba zbliży Amy do brata i do mnie, a w żadnym wypadku Shadowsa do Valary.
-Pewnie kochanie. O ile Matthew pozwoli odwiedzać cię w domu...
-Nie wygłupiaj się Valary, zawsze możesz do nas przyjść.
-No widzisz - uśmiechnęła się - nie ma się co martwić.

Podróż była naprawdę ciężka. Amy uparła się, żeby Valary pojechała z nami, więc oprócz niej nikomu nie wyszło to na zdrowie. Brian jej nie znosił i jakoś specjalnie tego nie ukrywał. Ali na każdym kroku musiała gasić jego niewybredne uwagi. Ja i Matt zabarykadowaliśmy się na tyle busa, by chociaż podczas powrotu spędzić razem trochę czasu. Reszta przysypiała. Tylko Alexis słuchała muzyki, wtulona w ogromną poduszkę w kształcie deathbat'a. Swoją drogą całkiem fajny gadżet. Zacky wciąż jej się przyglądał i przysuwał delikatnie, żeby w końcu usiąść obok niej. Ciągle  zachowywał powściągliwość i nawet trochę się denerwował sycąc oczy jej widokiem. Później wstał, zaparzył kawę, usiadł obok niej i zdjął Alex jedną białą słuchawkę.
-Kawy? - spytał.
-Chętnie - wzięła od niego kubek i upiła łyk - pyszna, dziękuję.
-Taka jak lubisz, bo...- zaczął, jednak nie pozwoliła mu dokończyć.
-Wiem Zacky i naprawdę doceniam, ale... - wyłączyła odtwarzacz i usiadła przodem do niego - pozwól mi oddychać. Nie bądź taki nachalny, taki szybki.
-Po prostu chcę, żebyś wiedziała, że będę o ciebie walczył...do końca życia. - Ujął jej podbródek i zmusił do spojrzenia mu w oczy.
-Wiem - przymknęła powieki, a na jej rzęsach zatańczyły malutkie łzy - Wiem to...
Objął ją ramieniem i już wiedział, że wszystko musi być dobrze.
-Panno Miles, niech się panna nie marze! - Otarł rozmazany tusz z jej policzka - Czego słuchasz? Tylko nie mów, że nas?
-Nie - uśmiechnęła się nieśmiało.
-Mogę z tobą?
Podała mu jedną słuchawkę i skrawek poduszki. Siedzieli chwilę z rękoma założonymi na piersiach, aż w końcu Baker chwycił jej malutką dłoń i splótł z nią palce.

Po wielu godzinach męczącej podróży wreszcie dotarliśmy na miejsce. Matt prosił, żebym chociaż na chwilę weszła, więc nie potrafiłam odmówić. Wziął nasze walizki i z wielką ulgą, całą trójką przekroczyliśmy próg jego mieszkania.
-Witaj w domu Amy!